'n Kind, 'n Huis, 'n Auto ... en elkaar

20 Jaar later

Begin 2003. Het is dit jaar twintig jaar geleden dat ik van de St. Willibrordus basisschool in Bakel ging. Hoe zou het nu met iedereen zijn?

Vriendin Saskia en ik vatten het plan op om een reünie te organiseren voor alle drie de zesde klassen (groep acht) 1982/1983.

Oktober 2003. De reünie. Ongeveer de helft is aanwezig en het is een hele gezellige avond. Nieuwsgierig als fotografen zijn wil ik óók weten hoe het met de andere helft van mijn klas is. Ik hervat mijn speurtocht en portretteer uiteindelijk al mijn klasgenoten.

Begin 2005. Presentatie van het boekje met de titel ‘n Kind, ‘n Huis, ‘n Auto, in het café van oud-klasgenoot Angélica.

Fotoboek

Angélica was mijn allergrootste irritatie en een echte vijand gedurende de bovenbouwjaren van de basisschool, maakte werkelijk mijn leven zuur!

Negen van de tien dagboekschrijfsels uit die tijd gaan over haar, hoe ze de boel terroriseert en altijd alles weet te verzieken voor de niet-zo-populaire kinderen. Als ik haar fotografeer merk ik dat ze in niets meer lijkt op het vreselijke wicht van toen.

Haar zus is op jonge leeftijd overleden, zelf is ze inmiddels gelukkig getrouwd met haar vrouw. We bekijken de foto's.
Ik hoor van meer mensen dat wanneer je pestkoppen erop aanspreekt, ze nog maar bar weinig weten van die tijd.

'Zelf houd ik lang het gevoel niet mee te tellen, een stom kind te zijn'

Ik ben niet eens lang gepest, alleen in de zesde. Later komt mij ter ore dat jongens juist tegen ons opkeken.
Hoe anders zie je de wereld als je jong bent ... ik zie vooral de vervelende meiden en jongens, altijd en overal luid aanwezig.

Pesten

Mijn hart breekt wanneer ik later hoor dat een van de ergst gepeste meisjes in haar jeugd seksueel misbruikt is.

Wat zijn kinderen toch hard voor elkaar! We hebben haar nooit kunnen helpen, alleen maar verder de grond ingeduwd.

'Ik heb me nog nooit zo onbegrepen gevoeld als in dat schooljaar'

Ik zie de kinderen die vanaf dag één gepest worden, doe zelf ook mee.

Is het mijn welverdiende straf dat mijn twee beste vriendinnetjes me in het laatste jaar in de steek laten?

In je hoofd blijven klasgenoten voor altijd dezelfde persoon. 'Ieder huis zijn kruis' klopt, merk ik tijdens het fotograferen.

Dat de populairste jongen uit de klas uiteindelijk gesetteld en getrouwd is, en nu al weduwnaar is... Dat een klasgenoot zijn enkel zó breekt dat hij nooit meer zonder pijn kan lopen.

Van iemand anders overlijdt een broer op vakantie door een noodlottig ongeval. Ongewenste kinderloosheid, jezelf verliezen in drugs en het nachtleven, echtscheiding... ook in onze klas komt het allemaal voor.

Fotografie = Therapie

Opvallend: de ene helft is in Bakel en omgeving blijven wonen, de andere helft woont ver weg van het dorp.

Fotograferen is een middel om dichtbij te kunnen komen: ook wanneer iemand niet naar de reünie komt, gaan ze wel voor me op de foto.

Reflectie: In veel portretten zit achteraf een onbewuste verwijzing naar hoe ik de persoon toentertijd zag.

Afronding

Het fotograferen van mijn klasgenoten is de perfecte afsluiter van een onzekere periode als tiener, ook al ben ik op dat moment ruim dertig jaar oud, getrouwd en moeder.

Door de foto's te publiceren, gedrukt te zien op papier, is het ook echt ‘klaar’. Aanvaard ik mijzelf als goed, als compleet.

Is fotografie therapie? Dat weet ik wel zeker.

Het gedrukte boekje is nog te bestellen.
Of download hier de digitale versie.

De titel ‘n Kind, ‘n Huis, ‘n Auto ... en elkaar komt uit 'Is dit alles' van Doe Maar en is met toestemming van Henny Vrienten gebruikt.

© MelanieRijkers.nl 2003-2005