Het vertrek
Zoals je inmiddels weet is het dit jaar een extra grote uitdaging om af te reizen naar de Filipijnen. Gelukkig gaan wij elke uitdaging aan en ook de bijkomende voorbereidingen die hiervoor nodig zijn. We verwachten we jou uiterlijk 05:30 uur in Amsterdam.
Na bij de auto afscheid genomen te hebben van mijn vriend loop ik naar de verzamellocatie. Ik voel het gewicht van mijn de tas nu al. Dat wordt nog wat als we kilometers moeten lopen op het eiland.
Ik haak aan bij een jonge vrouw en jonge man die tegelijk met mij aankomen. Schept toch meteen een band, met 99 vreemden een avontuur aangaan. Eenmaal binnen moeten we ons melden en kom ik in team geel, wat dat ook mogen betekenen.
Team Geel
We eindigen ook bij elkaar aan tafel, waar we met koffie, thee, fruit, broodjes en nog veel meer elkaar bijpraten over wat komen gaat. Zoals wat je allemaal hebt gedaan om je voor te bereiden. Wat je in je tas gestopt hebt en waarom.
Ik hoor 'beter geen sandalen'. Dat zegt een ex-Robinson-deelnemer de avond ervoor ook tegen mij, dat loopt alleen maar lastig vanwege het zand. Hij liep gewoon op blote voeten. Ryan is een veteraan (deed twee keer mee, won zelfs de all-stars in 2006) en: 'Ik ken nóg iemand die meedoet'.
Uiteraard verklap ik niets, maar dan blijkt dat ik gewoon met die persoon aan tafel zit die ochtend, what are the odds?!? We maken nog gauw een selfie en appen die door naar hem.
Dan is het tijd voor de eerste opnames; het binnenlopen in de studio. Ik zie van allerlei verschillende type mensen. Leuk om te zien dat het een mooie mengelmoes is, van jong tot oud, sportief tot dik, alles zit erbij.
Polsbandjes
Met tas en al lopen we een aantal keer heen en weer tot het erop staat. Ook bekijken we een filmpje met presentator Dennis van der Geest. Hij is al op het eiland, en licht een tipje van de sluier op. Het eiland wat we zien heeft de vorm van een stierenkop.
Later blijkt het West-Nalaut te zijn, oftewel Dao Island. Dit weten we op dat moment nog niet, we denken zelfs dat het vast een ander eiland is, zodat we vooral niets op kunnen zoeken online.
Dat we maar zo lang mogelijk onwetend blijven. We kennen de 99 anderen ook totaal niet. Ik zie her en der wel mensen terug van de casting, maar niemand kent iemand echt. Het voelt alsof ik me nu al in een bubbel bevind.
Dan is het moment aangebroken dat we elk ons polsbandje krijgen. Dienbladen met doosjes worden binengebracht en we kiezen er lukraak elk een doosje uit. (de foto van het doosje plaats ik morgen) Het openen wordt van alle kanten gefilmd.
Ik heb nummer 69. De man naast mij roept wanneer hij daarachter komt: "Oh, je hebt soixante-neuf! Het meest bijzondere nummer!" en laat daarna trots zijn eigen bandje aan de camera zien. Ik krijg Martien Meiland vibes van hem. Dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan.
Amsterdam Airport
Het is een rare tijd geweest, vertrekken naar een onbewoond eiland in Corona-tijd vraagt ook om dingen als thuis-isolatie. Ik heb twee weken geleden al afscheid genomen van mijn vriendinnen en zoons. Het lijkt me vreselijk als je op de dag voor vertrek alsnog positief test en niet meekunt.
'Ondanks alle spanning heb ik er zin in!'
Sommige deelnemers hebben wel afscheidsfeestjes gevierd, één persoon komt zelfs zonder geslapen te hebben aangeschoten naar de vertrekocatie. Het voelt een beetje alsof we stiekem ertussenuit knijpen. En dat is feitelijk ook zo. Haast niemand weet wat we gaan doen.
Tas kwijt
We vertrekken per vijfentwintig personen plus begeleiding in een bus naar Schiphol. Aha, daar is team geel. Er moet natuurlijk steeds weer geteld worden, en de gekleurde bandana's die we krijgen helpen daarbij.
Team geel boft maar met de begeleiding, twee vrolijke dames slepen ons van bus naar vertrekbalie en daarna naar de gate. Alhoewel het vliegtuig vast niet vol zit, duurt het inchecken van de bagage lang. Ga maar eens met 100+ personen (wij + crew) vliegen!
Ook maak ik me als doorgewinterde reiziger zorgen om mijn eilandtas, die checken we namelijk in. Wat als deze kwijtraakt?! Ik verdeel uit voorzorg de spullen over mijn twee tassen. Zo heb ik tenminste nog iets, mocht mijn eilandtas kwijtraken.
Het is me al eens eerder overkomen, en toen stond ik in een in alle haast ergens gekochte zomerjurk de bruiloft te fotograferen waarvoor ik ingevlogen was. Op het eiland mag je al zo weinig meenemen, laatst staan helemaal niks.
Nog een laatste bezoekje aan de bekende koffietent en we zitten. Let's go!
Eindelijk weer eens vliegen. Ondanks alle restricties kijk ik er erg naar uit. Waar zou jij nog weleens heen willen vliegen?
Naar het vorige artikel <||> volgende artikel.