Ik vertrek
Mijn tijd op het fantastische onbewoond eiland West Nalaut is helaas voorbij.
Aflevering 11. Soep
Dag 32. Het is eten of gegeten worden. Het is de grote rode draad door het tv-programma Million Dollar Island. We zijn allemaal onderdeel van één groot plot, het verhaal om de verdeling van de grote pot.
Wie krijgt (een deel van) de één miljoen euro? Na bijna vijf weken draait het vooral om wie de spelers van het spel mag kiezen, wie wordt er gedraaid door de roulette?
Hoe The Good Place helemaal niet zo'n 'goede plaats' is, en iedereen al ruim een maand voor de gek houdt qua eten en stiekeme spelletjes. Vanaf het begin bedelt Rémy al om eten, terwijl ze zelf meer dan genoeg te eten hebben.
In de weken erna blijft The Good Place de moestuin leegroven. Vandaar Liz' lauwe reactie op de paar eerlijk geoogste blaadjes sla in aflevering 6. Dat snap ik! Als je zelfs groene tomaten plukt 'omdat het kan'.
'Je hersenen zijn soep, kunnen niet meer voluit denken.'
In Het Dorp beseffen we amper dat er voedsel verdwijnt. Je hersenen zijn soep. Tijd vervaagd. Het is het recht van de sterkste, en vooral: de slimste en de beste leugenaar.
Zoals psycholoog Jaap van Ginneken zegt tijdens Million Dollar More: "Je hersenen kunnen niet meer voluit denken." Ook ons gevoel voor tijd is helemaal weg. Ik moet nog steeds glimlachen om onze opmerkingen als 'Ik kom over een half uur naar jullie toe.'
120 seconden
We weten helemaal niet hoe laat het is! We doen maar wat. En zo ook tijdens het spel. Fons wil niet eerder drukken dan Daisy. Omdat het zo nauw komt, wil ik ook niet de eerste zijn en spreek met mezelf af: niet als eerste drukken.
Die afspraak komt me duur te staan, ik lig eruit en moet vertrekken. Wel bedenk ik me later dat presentator Dennis van der Geest bij mij, Fons en Sven in de buurt staat en wij hem dus harder horen praten. Dat is niet eerlijk! Maar is het hele leven niet oneerlijk?
Karin heeft terecht gewonnen, ook al zit ook zij boven de 2 minuten, zij drukt als eerste. 'Ik ben Karin', ik had op dezelfde plaats als Karin kunnen eindigen? Nadat Dennis stopt met praten denk ik nog: "De tijd is bijna om nu." Toch druk ik volgens mijn eigen afspraak niet als eerste, en verlies.
Karin wint onze 8 bandjes. Robert-Jan heeft er 34, Devon en Nikck elk 4.
Na het zien van de aflevering denk ik: 'Ik ben Corrie'. Corrie heeft ook al vaker op de namenlijst gestaan. Ze is nog alleen in haar kamp, inclusief zeildoek en tafel om aan te zitten. Ook de tafel van Daisy en Fons verhuist naar het kamp van Corrie, waar Karin en Devon steeds vaker te vinden zijn.
Ik ben Corrie
Corrie kruipt door het oog van de naald door een strook zeil af te staan aan The Good Place. Ergens zit er nog geweten in het team en kiest Remy een ander; mij. Zoals ook Robert-Jan zijn keuzes nu wikt en weegt, ligt vanaf nu iedereen's hoofd op het hakblok.
'Offerandes brengen' helpt om de volgende ronde te halen, aldus psycholoog Jaap.
The Good Place met een stuk van Corrie's zeil.
Enkel de roulette kan je redden. Wanneer je gedraaid wordt, hoef je niet te spelen als je dat niet wilt. Ook mag je door de andere gedraaide personen niet gekozen worden. Degene met de meeste bandjes heeft sowieso immuniteit. Wat een giller, het lijkt het echte leven wel.
'Het leven is oneerlijk.'
Wanneer je veel geld hebt, oftewel bandjes om je pols hebt, ben je gevrijwaard van betalen. Je bent oppermachtig en kunt alles doen wat je maar wilt. En je wordt nog eens vaker gedraaid ook, want met meer bandjes maak je meer kans.
Het geeft echter geen garantie. Met Vincent's 16 bandjes hadden wij als team Hakuna Matata ruim 25% van de bandjes. Toch worden we niet gedraaid. Karin merkt later terecht op: "We zijn allemaal pionnetjes, afhankelijk van het lot."
Één worden met het eiland.
Jeetje, de schellen vallen me van de ogen. Ik heb als een romanticus op het eiland rondgelopen, mijn eigen spel gespeeld: genieten van wat is. Maar daarmee kom je er niet in de echte wereld, een wereld van ambitie en macht.
Schroot
Rijke mensen en multinationals: laat ons toch met rust! Waarom vaak ook nog de kleine man (m/v) pakken. Ben tevreden met je rijkdom, zoals wij dat zijn zonder rijkdom. Ik vind het fascinerend hoe mensen je glashard voor kunnen liegen, én kunnen slapen.
Wanneer heb je genoeg? Of is het net als voor een alcoholist: één is teveel, en honderd te weinig. Niet langer vrienden helpen je en jij helpt hen. Op het eiland blijkt dat vriendschap vaak niet meer is dan een pakketje schroot met een dun laagje chroom.
Bandjes worden om de meest bizarre redenen aan de ander gegeven "Want we zaten naast elkaar op de boot", soms niet eens binnen het eigen team. Wanneer je tactisch speelt, kom je verder.
Zo lang het lot je gunstig gezind is, kun je heerlijk rondlopen op de achtergrond.
Later blijkt dat ik van Robert-Jan wel mag blijven. Je moet dus inderdaad een beetje geluk hebben. Ik heb genoten! Had nog wel maanden kunnen blijven. Of een jaar!
'Eerst alle eenlingen eruit.'
In de voorgaande weken hebben ook wij als team Hakuna Matata met The Boys Nextdoor (John en kampgenoten) nagedacht over onze tactiek. Eerlijk is eerlijk: ook wij willen The Good Place er best wel in één keer inzetten, het hele kamp wegvagen.
Ook oppert iemand eerst alle eenlingen eruit te werken, wat hebben zij voor tactisch nut? Ook hier geldt weer: het lot bepaald. Corrie is een schat, en had ook al weg kunnen zijn.
Ik vertrek.
Dito voor Robin, onze grote vriendelijke reus. Of uit kamp 18 wat schreeuwlelijkerds weg. Voelen we aan dat deze groep mensen 'ons soort mensen' niet is? Of zijn we zelf net zo hard met het (vuile) spel bezig als zij?
Wat dat betreft is het inderdaad wel Het Dorp tegen de strandkampen. Terwijl we dit in het begin niet zo voelen. Logistiek gezien moet je dus ook mazzel hebben om te overleven. Het maakt dus uit waar je woont. Goh. Doet je dat niet ergens aan denken?
Mini-maatschappij
Degene die het vanaf dag 1 al voelen vooral tactisch te moeten spelen en het ook doen, zijn de mooie mensen van The Good Place. Van buiten glimmend, maar van binnen? Ze zijn nu nog met vier. Kamp Resort/Lonely Planet, nu The Good Place, is en blijft aan zet.
'Het is niet langer 'wij'.'
Ze zijn nu nog met 33. Ze. Niet meer 'we'. Net als Daisy voel ik dat wel. Ineens sta je er letterlijk naast, zit je op de boot. In mijn volgende blog zal ik uitgebreid vertellen over de aankomst terug in de bewoonde wereld.
Twee verwilderde eilandmeisjes en drie eilandmannen. Wat doe je als eerste wanneer je terug bent in de bewoonde wereld? Hoe was het om op de boot te zitten, terug te kijken naar ons eiland. Ons paradijs.
Het zal nu wel hard gaan, iedereen eruit op weg naar het eindspel. Ik ben echt zó nieuwsgierig naar de afloop. Behoudt Robert-Jan zijn bandjes, of gaat iemand hem nog voorbij?
In de studio bij Million Dollar More, te zien op Amazon Prime.
'Dit is niet het einde, dit is een nieuw begin.'
Ook bij Million Dollar More: "Goh, Karin heeft vier weken onder een boom liggen niksen en nu ineens kan ze wel meespelen?" Doelend op haar plan van aanpak en het konkelen met Robert-Jan en Olaf. Als ik gewonnen had, zat ik dan ook daarbij?
Ik ben Karin. Dan had ik inderdaad mee mogen bepalen wie in de ring te gooien. Zo voelt het, je wordt in de ring, in de arena gegooid, om het spel te spelen. Zoals Ruud zo mooi zegt: "De dood of de gladiolen."
En zo is het. Ik ben Corrie. Ik ben Karin. Wat ik vooral jammer vind is niet meer met eigen ogen te kunnen zien hoe alles zich gaat ontwikkelen. Ik ben zó nieuwsgierig naar mijn kampgenootjes!
Maatje Wendy en ik. Ik ga jullie missen!!!
Mijn slaap- en houtsprokkelmaatje Wendy is nu de laatste dame van Hakuna Matata. Gelukkig heeft ze meerdere bandjes om haar pols. Ik hoop dat ze nog lang mag blijven.
Regisseur Ary en Noémia.
Met Noémia en Dok liep ik de Ziggo Dome binnen op dag 1 van ons bijzondere avontuur. Ik hoop dat ze beiden nog ver gaan komen, evenals al mijn Hakuna Matata maatjes.
Mijn teamgenoten Jos en Toon.
Twee van onze buur(t)mannen, John en André.
Ik kijk uit naar de volgende uitzending. Helaas zijn heel veel mooie beelden, zoals Wendy en ik onder onze favoriete palmboom, niet getoond. Ik mis het eilandleven in beeld. Hoe het is om één met de natuur te leven. Daarover meer in mijn volgende blog.
Het is echt zo bijzonder om vijf weken op een onbewoond eiland te kunnen leven. Ik ben Monday Media/Talpa dan ook heel dankbaar voor deze mooie kans. Het was fantastisch!
Wanneer mag ik terug?
Naar het vorige artikel <||> volgende artikel.